Word pleegouder, voor Alicia en alle anderen!
Alicia. Dertien jaar oud is ze en al jarenlang verblijft ze in de opvang. Zonder mama, zonder papa. Iedere dag weer wordt ze geconfronteerd met nieuwe begeleiders, bekende onbekenden, mensen die betaald worden om voor haar te zorgen. Alicia is het meisje dat de term 'moederziel alleen' letterlijk een gezicht geeft. Een gezicht waarover wanhopige tranen naar beneden stromen wanneer haar voor de zoveelste keer wordt uitgelegd dat er nog steeds geen plekje binnen een gezin voor haar gevonden is.
Woensdagavond konden we allemaal een kijkje in haar leven nemen. Veilig vanuit ons eigen huis, op de bank, starend naar de tv waar 2Doc een hartverscheurende documentaire over haar uitzond. Collectief brak ons moederhart. Hoe kan het dat er in Nederland kinderen zijn die zó moeten opgroeien? Ook ik hield het niet droog. Ik dacht aan Vera en Thomas die boven in hun bed lagen. Op wie ik vanavond nog had gemopperd dat ze nu echt een keer op tijd moesten gaan slapen.
Voor hen is er wél een gezin gevonden, en dat gezin zijn wij. Wij zorgen voor Vera en Thomas omdat hun ouders dat niet kunnen. Dat is fijn, dat is soms ingewikkeld, en daar komt een hele hoop bij kijken. Met hen en mijn man samen vorm ik een hechte viereenheid. Maar ook hun papa, mama en enkele andere familieleden zijn nauw bij ons leven betrokken. Deze avond, kijkend naar Alicia, ben ik extra blij met ons bijzondere (pleeg)gezin.
Op internet lees ik talloze geschrokken reacties naar aanleiding van de uitzending. Onder berichtgeving over de documentaire op social media loopt de teller op; in plaats van de gebruikelijke likes verschijnen er steeds meer tranende emoji's. De één na de ander schrijft Alicia per direct in huis te willen nemen. 'Hier staat wel een bed voor je klaar hoor lieverd'. Dit dertienjarige meisje maakt bakken vol emotie los bij iedereen die gekeken heeft, dat is een ding wat zeker is.
Dat is goed en dat is mooi. Het is fijn om te zien dat mensen geraakt worden door dit prachtige, kwetsbare kind. Terwijl ik de uitgelopen mascara van mijn wangen veeg loop ik de trap op naar boven. Heel voorzichtig, hopend ze niet wakker te maken, geef ik Vera en Thomas beiden een extra kus. Ondertussen gonst er slechts één gedachte door mijn hoofd: ik hoop zó dat iedereen die nu aangeeft Alicia een thuis te willen bieden, overweegt zich aan te melden als pleegouder. Want dát is wat zij en al die andere kinderen in de opvang nodig hebben. Gezinnen waarin zij op mogen groeien. Een plek waar zij nooit meer moederziel alleen zullen zijn.
www.supergewonemensengezocht.nl
Woensdagavond konden we allemaal een kijkje in haar leven nemen. Veilig vanuit ons eigen huis, op de bank, starend naar de tv waar 2Doc een hartverscheurende documentaire over haar uitzond. Collectief brak ons moederhart. Hoe kan het dat er in Nederland kinderen zijn die zó moeten opgroeien? Ook ik hield het niet droog. Ik dacht aan Vera en Thomas die boven in hun bed lagen. Op wie ik vanavond nog had gemopperd dat ze nu echt een keer op tijd moesten gaan slapen.
Voor hen is er wél een gezin gevonden, en dat gezin zijn wij. Wij zorgen voor Vera en Thomas omdat hun ouders dat niet kunnen. Dat is fijn, dat is soms ingewikkeld, en daar komt een hele hoop bij kijken. Met hen en mijn man samen vorm ik een hechte viereenheid. Maar ook hun papa, mama en enkele andere familieleden zijn nauw bij ons leven betrokken. Deze avond, kijkend naar Alicia, ben ik extra blij met ons bijzondere (pleeg)gezin.
Op internet lees ik talloze geschrokken reacties naar aanleiding van de uitzending. Onder berichtgeving over de documentaire op social media loopt de teller op; in plaats van de gebruikelijke likes verschijnen er steeds meer tranende emoji's. De één na de ander schrijft Alicia per direct in huis te willen nemen. 'Hier staat wel een bed voor je klaar hoor lieverd'. Dit dertienjarige meisje maakt bakken vol emotie los bij iedereen die gekeken heeft, dat is een ding wat zeker is.
Dat is goed en dat is mooi. Het is fijn om te zien dat mensen geraakt worden door dit prachtige, kwetsbare kind. Terwijl ik de uitgelopen mascara van mijn wangen veeg loop ik de trap op naar boven. Heel voorzichtig, hopend ze niet wakker te maken, geef ik Vera en Thomas beiden een extra kus. Ondertussen gonst er slechts één gedachte door mijn hoofd: ik hoop zó dat iedereen die nu aangeeft Alicia een thuis te willen bieden, overweegt zich aan te melden als pleegouder. Want dát is wat zij en al die andere kinderen in de opvang nodig hebben. Gezinnen waarin zij op mogen groeien. Een plek waar zij nooit meer moederziel alleen zullen zijn.
www.supergewonemensengezocht.nl
Reacties
Een reactie posten