Zes weken

Laat ik, voordat ik mijn klaagzang begin, vooropstellen dat ik dol ben op de kinderen. Stápelgek ben ik op ze, ik kan en wil nog geen dag zonder ze, en dat meen ik oprecht. Dat gezegd hebbende, kan ik nu over naar het volgende: ik vind het te lang. De schoolvakantie bedoel ik. Zes weken vrij. Z-e-s lange weken geen school. Wie heeft dit ooit bedacht? Natuurlijk begrijp ik dat het vanwege zwarte zaterdagen, overvol geboekte campings en allerhande productieprocessen op de arbeidsmarkt die persé doorgang moeten vinden belangrijk is dat er een zekere spreiding is van mensen die op vakantie gaan. Maar toch vind ik het te lang. Punt.

Voor mijn gevoel zou vier weken schoolvakantie perfect zijn. Neem nou deze zomer: de eerste week dat de kinderen vrij waren moest ik nog werken. Manlief was al vrij, ik werkte tot en met donderdagochtend. Donderdagmiddag kwam de moeder van Vera nog op bezoek. Daarna waren we écht samen en écht vrij: heerlijk. Manlief was inmiddels al ietwat afgepeigerd van de driekwart week dat hij onze wervelwinden alleen had mogen vermaken, maar dat mocht de pret niet drukken. Op vrijdag vertrokken we meteen naar Zeeland, waar we met zijn viertjes een zalige vakantieweek beleefden. Daarna volgde nog een gezamenlijke week vrij, waarin we verschillende dagjes weg gingen met Vera en Thomas, maar ook thuis lekker aan lummelden. Harstikke gezellig en volop plezier. Inmiddels zijn we vier weken verder. We hebben alle leuke musea (lang leve de jaarkaart!), speeltuinen en kinderboerderijen in de wijde omtrek bezocht en het zwembad in de tuin is volledig uitgewoond. Het waren prachtige weken, want wat hebben de kinderen maar zeker ook ikzelf genoten, en wat hebben we veel mooie herinneringen gemaakt.  

Maar nu is de spreekwoordelijke koek eigenlijk wel op wat mij betreft: mijn energieniveau (en ook mijn banksaldo!) nadert het nulpunt in schrikbarend tempo. Ook mijn vakantiedagen zijn opperdepop. Maandag moet ik weer gewoon werken. Het zou wat mij betreft dus perfect zijn als die dag ook de scholen weer van start zouden gaan. Structuur, orde, regelmaat en vooral stilte. Ik verlang er zo naar. Want ik moet eerlijk toegeven: hoe graag ik de kinderen ook om mij heen heb, het is soms ook best pittig. Vera en Thomas zijn lief, maar ook luid, onbesuisd en aanwezig. Ze vragen elk individueel veel begeleiding, maar ook de interactie tussen die twee moet nauwgezet gevolgd worden.

Zes weken vind ik dus lang. Ik klaag, maar vind dat ik eigenlijk niet mag klagen. Want wat ben ik blij dat ik voor die twee wervelwinden mag zorgen, en we hebben vier hele mooie weken achter de rug. Die twee extra weken overleven we ook nog wel. En ach, het kan altijd erger, bedenk ik me nu: in Amerika duurt de zomervakantie bijna drie maanden (D-r-i-e maanden!!). Dan valt zes weken best nog wel mee, toch?