Veranderingen

Thomas houdt niet van veranderingen. Sterker nog: hij heeft er een hekel aan en kan er erg heftig op reageren. Waar dit precies vandaan komt weten we niet. Heeft het te maken met zijn turbulente geschiedenis en de roerige tijd die hij als baby’tje heeft doorgemaakt? Of ligt de oorzaak simpelweg in zijn verstandelijke beperking? Het waarom zal altijd een raadsel blijven, maar we weten dat Thomas nu eenmaal het liefst heeft dat alles altijd hetzelfde blijft en dat hij zijn houvast en veiligheid zoekt in vaste patronen.

Dit wetende, proberen manlief en ik zoveel mogelijk te zorgen voor stabiliteit in het leven van Thomas. Natuurlijk zijn sommige veranderingen niet te vermijden (er gaat bijvoorbeeld weleens een juf op vakantie/met verlof/op zoek naar een andere baan) en dus proberen we Thomas er iedere keer zo goed mogelijk bij te betrekken en erin te begeleiden. Hij mág het moeilijk vinden, hij mág dat laten merken en uiteindelijk kan hij ervaren dat er niets ergs gebeurd, dat de wereld nog steeds ronddraait, dat alles weer op zijn pootjes terecht komt en dat wij er nog steeds voor hem zijn. Maar het is iedere keer best een gedoe en een hoop werk om Thomas door veranderingen heen te loodsen.

Zóveel werk en gedoe, dat het ons lange tijd van grote beslissingen heeft weerhouden. Zo werden manlief en ik al jarenlang periodiek getroffen door een zeer hardnekkig Funda virus. Oftewel: bevangen door het idee te gaan verhuizen. Al een hele poos hebben we het niet meer naar ons zin in de buurt waarin we wonen en ook wordt ons huis, nu de kinderen ouder worden, behoorlijk krap. Stiekem fantaseerden we samen eindeloos over een grotere woning in een groenere omgeving. Omdat telkens direct in met name mijn hoofd de twijfels opspeelden (is dit niet een véél te grote verandering voor Thomas? Hoe zou het hem vergaan op een andere school?) schoven we de beslissing iedere keer weer voor ons uit.

Totdat we op een ‘nu-of-nooit-punt’ kwamen. En uiteindelijk besloten het tóch te gaan doen, omdat we verwachten dat het voor ons alle vier uiteindelijk een verbetering zal zijn. We kiezen nu dus zelf zeer bewust voor een héle grote verandering: we gaan verhuizen! Het voelt goed het nu eindelijk te dóen, na al die jaren dagdromen. We weten dat er voor Thomas moeilijke momenten aan zullen komen. Maar daarbij is er inmiddels ook een stuk vertrouwen gegroeid. In onszelf, dat we hem kunnen ondersteunen in dit proces. En bovenal in Thomas! We merken namelijk dat hij er langzamerhand naartoe leeft, dat hij meedenkt over hoe hij zijn nieuwe kamer wil inrichten (met vooral zijn vertrouwde spulletjes ;-) ) en dat hij hartstikke enthousiast is. Daarom vertrouw ik erop dat zelfs voor onze Thomas, die veranderingen zo ontzettend moeilijk vindt, de wereld op ons nieuwe stekkie gewoon zal blijven ronddraaien. En dat alles weer op zijn pootjes terecht zal komen.