Schoolpleinjungle op het ZML onderwijs: niet raar, maar héél bijzonder

De uiterst rechtlijnige juf Ank, ietwat chaotische moeder van Floor, multiculturele en ook nog eens homoseksuele papa’s van Rianne en schoolpleinouders van kinderen met overmatig doordachte namen als Maledief en Youandi: iedere week trekken ze een duizelingwekkend stijgend aantal kijkcijfers. De uitvergrote versie van de zogeheten schoolpleinjungle blijkt hilarisch herkenbaar te zijn voor velen.

Ook ik kan hartelijk lachen om alle typetjes die voorbij komen, maar denkend aan de ZML school van Thomas is de serie totaal geen weerspiegeling van wat zich daar op het plein afspeelt. Hier staat namelijk iedere dag om drie uur slechts een handjevol ouders te wachten. Niet óp het schoolplein maar net daarbuiten trouwens, want het hoge hek is immer hermetisch afgesloten. Druk is het er wel, want waar het aantal ouders beperkt is wemelt het hier van de chauffeurs. Op Thomas’ school wordt het overgrote deel van de kinderen namelijk gebracht en gehaald door taxibusjes.

Net zoals schoolpleinvaders- en moeders (uiteraard met een vette knipoog) te onderscheiden zijn in diverse soorten en maten, geldt dit ook voor de buschauffeurs. Zo word ik dagelijks geconfronteerd met wat ik noem ‘de schuinparkeerder’. Een chauffeur die meent dat zijn zespersoons busje niet één maar twee (of soms zelfs drie, als hij héél chagrijnig is) parkeerplaatsen nodig heeft. Grenzen aangeven is voor de schuinparkeerder geen probleem, maar grenzen (lees ook: parkeervakken) aanhouden blijkt een veel te hoge hindernis.

Wanneer ik net even een praatje maak met één van de weinige ouders die wel voor het schoolplein staan word ik plots opgeschrikt door een indringend diep bonkende bastoon. Ah, daar zal je ‘de discobus’ hebben! Altijd present en in voor een heleboel gezelligheid. Zodra de schuifdeur aan de zijkant van de discobus opengaat waan ik me op de dansvloer in een zonnig Spaans vakantieoord. Dat de meereizende kinderen iedere dag totaal overprikkeld het busje uit komen rollen valt de discochauffeur helaas niet op. ‘Ik weet van elke rit een vrolijk feestje te maken’ luidt namelijk zijn gevleugelde uitspraak.

Nog zo’n chauffeurstype is wat ik ‘de nieuwe’ noem. Nog nooit heeft zij de kinderen die meerijden gezien. Wel is er een lijstje met namen, die hard en incorrect uitgesproken over het schoolplein worden geroepen, waarna verbaasd kijkende kinderen één voor één worden ingeladen, zich zichtbaar afvragend wie die meneer of mevrouw met wie ze mee moeten gaan eigenlijk is. Natuurlijk kan de nieuwe daar niets aan doen, maar toch blijf ik dit telkens weer een schokkend fenomeen vinden. Allemaal proberen we onze kinderen te leren nooit met vreemden mee te gaan, en wat gebeurt er hier vervolgens?

Tot slot zie ik gelukkig ook weer iedere dag een aantal chauffeurs die ik zou willen betitelen als ‘de toppertjes’. Die altijd op tijd en met een vriendelijk gezicht de kinderen van hun busje op staan te wachten. Die het zien als een kindje het even moeilijk heeft en daar adequaat op inspelen. Die belangstellend vragen hoe hun dag is geweest. Chauffeurs met hart voor het vak en plezier in hun baan. Ik heb er geen andere woorden voor: het zijn gewoonweg toppertjes!

Iedere dag begeef ik me weer in deze totaal niet gemiddelde schoolpleinjungle. Vind ik dit raar? Nee, natuurlijk niet, alleen maar héél bijzonder…!