Wat gaat de tijd toch snel...
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Gewapend met een pot lichtgroene verf en een kwast ging ik aan de slag in wat kort daarna Vera's babykamertje zou worden. Om de klus wat leuker te maken had ik de radio erbij aangezet. Terwijl ik de vensterbank verfde hoorde ik Marco Borsato luidkeels zingen:
Ooooh wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst
Lag ze hier in m’n armen...
Totaal onverwacht (ik ben niet zo van de Hollandse meezingers) stroomden ineens de tranen over mijn wangen. Van Vera's bestaan wist ik nog niets af, we zaten volop in de voorbereidingsperiode voor onze allereerste plaatsing, zoals ze dat in Pleegzorgland noemen. Een paar weken later volgde er een telefoontje: of we een heel klein meisje een plekje wilde bieden? We kregen per e-mail wat foto's toegestuurd en direct voelde ik me verbonden met de baby die me lachend aanstaarde vanaf het beeldscherm. Een meisje! Een warm gevoel nestelde zich in mijn hele lijf.
Er volgde een spannende periode. Binnen no time maakten we ons huis en Vera's kamertje volledig babyproof en schaften we talloze roze rompertjes aan. Wat waren we gelukkig op de dag dat we haar in onze armen mochten sluiten. Ik wist meteen: dit gevoel gaat nooit meer weg. Zelfs toen zij zelf moest vertrekken bleef het aanwezig. Ik voelde het in mijn hele wezen en oh, wat deed dat pijn. Zes jaar geleden stond ze daar ineens weer, voor onze deur, toen ze halsoverkop het huis van haar papa en mama had moeten verlaten. De kamer met de lichtgroene vensterbank was inmiddels Thomas´ plekje geworden, maar gelukkig wisten we van het kamertje ernaast voor Vera een fijn meisjespaleis te creëren.
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder. Deze week wordt dat kleine baby'tje, mijn grote Vera, namelijk alweer negen jaar. Op haar kamer heeft lieflijk roze plaatsgemaakt voor stoer zwart. Maar in mijn hoofd zingt Marco Borsato nog altijd door, en nog steeds voel ik mijn ogen volstromen bij zijn woorden:
Wat is ze mooi
En wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
Weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
Ooooh wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst
Lag ze hier in m’n armen...
Totaal onverwacht (ik ben niet zo van de Hollandse meezingers) stroomden ineens de tranen over mijn wangen. Van Vera's bestaan wist ik nog niets af, we zaten volop in de voorbereidingsperiode voor onze allereerste plaatsing, zoals ze dat in Pleegzorgland noemen. Een paar weken later volgde er een telefoontje: of we een heel klein meisje een plekje wilde bieden? We kregen per e-mail wat foto's toegestuurd en direct voelde ik me verbonden met de baby die me lachend aanstaarde vanaf het beeldscherm. Een meisje! Een warm gevoel nestelde zich in mijn hele lijf.
Er volgde een spannende periode. Binnen no time maakten we ons huis en Vera's kamertje volledig babyproof en schaften we talloze roze rompertjes aan. Wat waren we gelukkig op de dag dat we haar in onze armen mochten sluiten. Ik wist meteen: dit gevoel gaat nooit meer weg. Zelfs toen zij zelf moest vertrekken bleef het aanwezig. Ik voelde het in mijn hele wezen en oh, wat deed dat pijn. Zes jaar geleden stond ze daar ineens weer, voor onze deur, toen ze halsoverkop het huis van haar papa en mama had moeten verlaten. De kamer met de lichtgroene vensterbank was inmiddels Thomas´ plekje geworden, maar gelukkig wisten we van het kamertje ernaast voor Vera een fijn meisjespaleis te creëren.
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder. Deze week wordt dat kleine baby'tje, mijn grote Vera, namelijk alweer negen jaar. Op haar kamer heeft lieflijk roze plaatsgemaakt voor stoer zwart. Maar in mijn hoofd zingt Marco Borsato nog altijd door, en nog steeds voel ik mijn ogen volstromen bij zijn woorden:
Wat is ze mooi
En wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
Weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein
Reacties
Een reactie posten