Week in beeld #13: een lange adem, lieve briefjes en een opgeruimde kast

 
Pfff...ik wil niet klagen hoor (en doe het dus wel heel even, hahaha!) maar dit was me het weekje wel. Alle stress rondom de rechtszaak over pleegoudervoogdij voor Vera kostte me bakken vol energie. Zonder in detail te treden kan ik zeggen dat één van de betrokken advocaten er alles aan doet om de strijd zoveel mogelijk aan te wakkeren en zo lang mogelijk te rekken. En dus zat ik urenlang met de voogd aan de telefoon terwijl we samen allerlei officiële brieven voor de rechter schreven, waarin we nogmaals aangaven hoe belangrijk pleegoudervoogdij voor Vera is. Ik kon mijn laptop haast niet meer zíen! Gelukkig vond ik op donderdag tijd om even een blogje te schrijven voor mijn andere website Zuster Schrijft, onder het genot van een heerlijke cappuccino.

Hoewel we Vera niets hebben verteld over de zitting omdat het wachten op een uitspraak haar veel teveel spanning zou geven, krijgt ze voor mijn gevoel toch iets mee van onze nervositeit. Regelmatig schiet ze namelijk ineens in een enorme boze bui. Op dinsdagochtend was het weer raak, waardoor ik een beetje verdrietig naar mijn werk vertrok. Toen ik 's avonds laat thuis kwam lagen de kinderen al in bed. Op mijn nachtkastje vond ik een super lief briefje van Vera, wat me haar woede weer helemaal deed vergeten. "Het spijt me dat ik boos wert sorie liefs Vera". Fantastisch toch?







Al die stress zorgde er trouwens wel voor dat ik hartstikke productief was. De frustratie gooide ik er deze week uit door mijn kledingkast eens grondig op te ruimen. Twee volle vuilniszakken later kon ik mijn kleding weer heen en weer bewegen over de roede en zag het er zo uit.
Het oogt misschien nog niet heel netjes, maar dan had je het ervoor eens moeten zien ;-) . Ik was er in ieder geval helemaal blij mee!

Later deze week had ik een gesprekje met de juf van Thomas. Een omgekeerd oudergesprek noemen ze dat geloof ik, waarbij het de bedoeling was dat ik iets over Thomas vertelde. Leuk! Terwijl de juf nog iets ging pakken kon ik even rondsnuffelen in het lokaal. Ik vond dit schattige briefje van Thomas, waarop staat opgesomd wat hij belangrijk vindt in de klas. Boven aardig zijn voor elkaar en stil zijn wanneer de juf praat staat zijn deken. Wat moest ik daarom lachen zeg. Thomas is namelijk dol op fleecedekens. Het kan hem niet zacht genoeg zijn. Hij legt zijn bed ermee vol en ook op school ligt dus een exemplaar, waarmee hij op rustmomentjes even lekker kan knuffelen.
De juf vertelde trouwens dat Thomas een hele goede start heeft gemaakt dit schooljaar en dat hij echt groeit qua leren, maar ook in zijn doen en laten. Je begrijpt het al: ik was uiteraard apetrots!

Om de week fijn af te sluiten ging ik met Vera na school een ijsje eten. Ze koos voor haar favoriete smaak, citroen. Maar...na drie ferme likjes lag haar bolletje ineens op de grond. Wie heeft het niet een keer meegemaakt? Gelukkig kreeg ze een nieuw exemplaar, ditmaal veilig in een bakje. Mmmm!











Met Thomas maakte ik verse groentesoep, naar recept van zijn allerliefste juf. Op school kookt hij wekelijks en nu wilde hij ook thuis laten proeven wat ze daar zo heerlijk hadden bereid. Het smaakte inderdaad heerlijk, bedankt juf!

Zo zie je maar: een paar kleine dingen maakten een week met behoorlijk wat stress toch weer veel fijner!

Reacties

  1. Ook bij ons een advocaat die alles uit de kast trok en leugens niet schuwde in de rechtszaal. Mijn gezicht sprak blijkbaar boekdelen bij het horen van de leugens en de rechter gebaarde naar mij: "Het loopt niet zo'n vaart." -wat me enigszins geruststelde. Waarna ik uit de doeken kon doen hoe het wel zat.

    Na afloop kwam de advocaat naar ons toe (de ouders waren niet gekomen) en zei dat hij de info van ouders had gekregen. En dat hij niet wist dat het zo anders zat. En natuurlijk: de ouders zitten in de overlevingsstand omdat ze hun kind bijna kwijt raken (gevoelsmatig dan) aan jullie, ze zullen ook alles aandikken of verdraaien om dit proces van kwijtraken te stoppen (zou ik misschien ook doen, denk ik, het is zo pijnlijk voor ze). Rechters weten dit en het is hun taak rustig en weloverwogen de belangen van een ieder te overwegen. En dan kan het haast niet anders, dan dat ze zullen kiezen voor het kind (en daarmee voor pleegoudervoogdij).

    Mocht het zo zijn van niet: aan de plaatsing zullen ze niks doen (daar gaat deze rechtszaak niet over) je pleegdochter blijft bij je. Dat is het belangrijkste. En dan kunnen jullie in hoger beroep gaan, mèt advokaat (is mijn advies, want het woord van jullie en de voogd is eerder niet voldoende gebleken), en dan wordt alles opnieuw bekeken.

    Ik hoop op een goede uitslag en wens jullie daarna enorm veel rust!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bedankt Blauwe jas! Heel herkenbaar wat je beschrijft. En dank je voor de tip en het meeleven!

      Verwijderen

Een reactie posten

Best gelezen berichten