Vera's spulletjes

Vrijwel altijd heeft Vera iets vast. Is het geen knuffel dan zit er wel een potlood, stuiterbal of steentje stevig tussen haar knuistjes geklemd. Ze sleept de hele dag van alles achter zich aan, van hot naar her en (desgewenst met een omweggetje) weer terug. Dat proces begint al vroeg in de ochtend; steevast neemt Vera meerdere items van haar slaapkamer mee naar beneden. Maar vooral als we ergens naartoe gaan is het opvallend: altijd moet er iets van thuis meegenomen worden, al is het alleen maar voor tijdens de autorit. Het liefste zou ze dagelijks de hele huisraad in haar schooltas proppen, maar dat weten we inmiddels te beperken tot één item op bijzondere momenten zoals een speelgoeddag in de klas.

Inmiddels weet ik heus wel hoe het komt dat Vera het nodig heeft om altijd iets vast te houden. Eigenlijk zeg ik het al in deze ene zin: ze zoekt simpelweg houvast. Iets beethouden, dichtbij zich hebben en overal mee naartoe kunnen nemen geeft haar namelijk een gevoel van veiligheid. Iets wat ze al te vaak heeft moeten missen in haar korte maar roerige leventje. Op foto’s die we hebben gezien uit de periode dat ze bij haar ouders woonde had ze steevast het knuffeldoekje vast waarmee ze al sliep toen ze als baby’tje bij ons verbleef. Geen foto te vinden zonder dat vaalwitte konijnenbeest.

Het liefste zou ze dat nog steeds doen, maar die knuffel valt intussen van ellende bijna uit elkaar dus helaas is dat geen optie (ze slaapt nog wel iedere nacht met dit stinkende vodje, want helemaal zonder is écht geen optie). Gelukkig vervullen andere spulletjes vol overgave ongeveer dezelfde rol. Zo is er het pluizige uiltje met gigantisch grote glinsterogen, de superzachte make-up kwast die we samen bij de Primark scoorden en het eigenlijk nog veel te moeilijke leesboek met een magisch mooie sprookjesprinses op de kaft. Allemaal bieden ze Vera steun. Omdat spullen nooit nee zeggen, er altijd zijn, je nimmer afwijzen en nooit bij je weggaan. Met spullen kun je een veilige bunker om je heen bouwen waarin niemand je nog raken kan.

Ik weet dondersgoed hoe het zit en waar het vandaan komt. En toch maken al die spulletjes die Vera vasthoudt, dat ík me soms met lege handen voel staan…