Open vizier

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo sociaal. Binnen mijn werk praat ik de hele dag dus meestal heb ik in mijn vrije tijd niet zoveel behoefte aan nieuwe contacten. Het kleine kringetje van mijn gezin, wat familieleden en een handjevol goede vrienden is voor mij meer dan genoeg. Dat ik twee banen én twee zorgintensieve kinderen heb is hierin zeker een factor, maar ook van nature ben ik geen rasecht contactkanon.  Ik zou mezelf niet direct muurbloempje willen noemen maar ik ben wel zo’n type dat op feestjes het liefst bij haar vaste clubje gaat staan. Netwerken, mingelen en socializen behoren niet tot mijn kernkwaliteiten, zeg maar. 

Thomas daarentegen is wél hypersociaal. Sinds hij kan praten doet hij niets liever dan de godganse dag ouwehoeren met iedereen die zijn pad kruist. Regelmatig sta ik vol bewondering toe te kijken hoe hij met geheel open vizier de wereld tegemoet treedt. Zonder vooroordelen, angsten of aarzelingen stapt hij gewoonweg op mensen af en begint een praatje te maken. 

Afgelopen zondag nog; we waren in de boekwinkel in de stad toen plots trommelmuziek van buiten klonk. Nieuwsgierig als hij is stoof Thomas achter het ritmische geluid aan. Op een holletje volgde ik hem. Even verderop zat een donkere man vol overgave op een kleine handtrommel te slaan. In één rechte lijn rende Thomas naar hem toe. De man lachte breeduit. Op de plek waar normaal gesproken een rij witte voortanden te vinden is zag ik drie bruine stompjes tevoorschijn komen. Achter de trommelaar zat een man met een grote grijze baard, lange haren en smoezelige kleding en naast hem zat een jongen van een jaar of achttien (prototype hangjongere).  

Je merkt het al: mijn brein vol nare vooroordelen draaide binnen no time op volle toeren. Thomas daarentegen zag geen rotte tanden, rook geen stinkende zwerverlucht en kampte niet met de angst dat die hangjongere wellicht zijn portemonnee zou kunnen gaan stelen. Hij zag simpelweg drie mensen waar hij benieuwd naar was en ging met hen in gesprek. Vijf minuten later bleek dat de zwerver een begaafd kunstenaar was, de hangjongere een opleiding volgde tot hovenier en de gebit loze muzikant niets anders wilde dan wat vrolijkheid brengen in de stad op deze druilerige zondagmiddag. 

Terwijl Thomas vol overgave en zonder enige gêne danste op het geluid van de trommel had ook ik ineens een bijzonder gesprek met drie mensen die ik normaal gesproken zo voorbij gelopen zou zijn (of sterker nog; zelfs liever helemaal uit de weg was gegaan!).  Langzamerhand kwamen er steeds meer mensen om ons heen staan om te luisteren naar de muziek. Kinderen vormden een rij om even te mogen meetrommelen. Glimmend van trots  aanschouwde ik het geheel; dit is wat mijn Thomas bereikte. Door simpelweg zijn pure zelf te zijn. En ook al ben ik in mijn vrije tijd misschien niet altijd even sociaal, dít bijzondere moment had ik voor geen goud willen missen.

Reacties

Best gelezen berichten