Alles overdoen

Lieve Vera,

Het schooljaar was nog geen anderhalve maand oud en daar zaten we al, op van die net te kleine stoeltjes in dat veel te lege klaslokaal. Je juf hoefde nauwelijks iets te zeggen want papa en ik wisten natuurlijk allang waar dit gesprek over zou gaan. Het gaat niet goed met jou in groep vier. Ondanks je immens grote doorzettingsvermogen en nagenoeg perfecte werkhouding val je op alle fronten uit.  Zelfs extra uitleg en instructie hebben niet mogen baten. Het lukt maar niet je door de leerstof heen te worstelen. Hoe hard je je best ook doet, het is gewoonweg te ingewikkeld.

Vorige week was ik er heel voorzichtig over begonnen, weet je nog? Ik zei toen iets over ‘iedereen is verschillend, de één leert nu eenmaal sneller dan de ander en dat dit helemaal niet erg is’. Je werd woedend. Je probeerde toch om alles goed te doen?! Na een tirade van enkele minuten merkte ik pas op wie je nou eigenlijk zo verschrikkelijk boos was. Niet op mij, maar op jezelf. “Waarom kan ik niet alles onthouden mama? Ik weet alleen wat zeven min één is, de rest van de sommen lukken me niet”, zei je met een trillend stemmetje. Wat papa en ik al een poosje dachten, verwoordde je nu zelf: wekenlang had je alles op alles gezet om zoveel mogelijk antwoorden uit je hoofd te leren. Onbegonnen werk… en dat merkte je nu zelf ook.

“Groep drie overdoen, individueel leerprogramma, uitstroom hooguit op ‘groep zes niveau’, waarschijnlijk richting Praktijkonderwijs…” Terwijl ik onrustig heen en weer wiebelde op dat te lage stoeltje vlogen verwachtingen als ongeleide projectielen door de ruimte. We knikten, want papa en ik waren het roerend met je leerkracht eens. We willen dat jij je fijn voelt, dat je weer kan ervaren dat iets lukt en dat je best veel dingen wél kan. En we willen dat je niet alleen maar hoeft te onthouden, maar eindelijk een keertje mag gaan snappen wat die gevraagde antwoorden eigenlijk precies inhouden.

Ik zag best wel dat je even moest slikken hoor, mijn lieve Vera, toen we je uitlegden wat het plan van aanpak was geworden. “Echt álles overdoen?” vroeg je met grote ogen. Geschrokken keek je van de juf naar papa en mij en weer terug. De juf herhaalde het nog een keer, en zei erbij waarom wij hier gezamenlijk voor hadden gekozen. Ze stelde voor dat zij het morgen samen met jou aan de rest van de klas zou gaan vertellen. Dat vond jij, mijn flinke Vera, een heel erg goed idee.

Vanmorgen was je al vroeg wakker en samen kozen we je allermooiste jurk uit. Ook je haren moesten in een speciale staart. Terwijl jij met een gespannen koppie het klaslokaal binnenstapte knapte ik zowat uit elkaar van pure trots. Straks zit je daar. Niet op zo’n houten stoeltje, maar bóvenop de tafel. Dat mag van de juf, omdat jij vandaag iets bijzonders te vertellen hebt. Snel veeg ik een stiekeme traan weg uit mijn ooghoek. Want oh mijn god, mijn dappere doorzettertje, wat houd ik toch ontzettend veel van jou.

Duizend kussen van mama Krissie