Een meisje

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren: het moment waarop we te horen kregen dat er (voor de allereerste keer!) een baby’tje bij ons zou komen wonen. “Ik zie hier een foto van een prachtig klein meisje”, vertelde onze pleegzorgwerker via de telefoon. Ik was acuut door het dolle heen. Een meisje! Er kwam een meisje!! Wie had dat nou gedacht? Natuurlijk was een jongetje net zo welkom geweest, maar toch zat ik de rest van die dag op een gigantische roze wolk, dromend over kleine roze rompertjes.

 Die roze rompertjes kwamen er uiteraard, in grote getalen. En jurkjes, rokjes, broekjes, noem het maar op. Via collega’s, vrienden, familieleden en de papa en mama van Vera. Al snel lag haar kledingkast propvol. Het ene kledingstuk was nog schattiger dan het andere en het stond haar allemaal even prachtig. In de voorbereidingen van deze pleegzorgplaatsing hadden we alles zo neutraal mogelijk gehouden, maar nu kon ik eindelijk kiezen voor lieflijke bloemetjes, strikjes en hartjes. Ik dompelde me onder in dit heerlijke roze bad en genoot met volle teugen.


Inmiddels zijn we heel wat jaartjes verder, maar het is nog steeds overduidelijk dat we een meisje in huis hebben. Want hoewel ze een echte rouwdouwer kan zijn en op klim, klauter en achtbaangebied werkelijk álles durft, is Vera een ook eersteklas tuttebel. Ze doet niets liever dan zichzelf verkleden (als prinses natuurlijk, inclusief échte prinsessenmuiltjes). Sinds kort heeft mevrouw zelfs een eigen juwelenkistje, waar de ‘bling’ zowat van afspat.

Ik geniet er nog steeds van, elke dag weer. Samen winkelen, onze nagels lakken, spelen met de Barbies… Uiteraard afgewisseld met af en toe flink ravotten in de modder of het bouwen van een stoere hut, want het moet niet té zoetsappig worden. Maar die roze wolk? Ik zit er nog steeds bovenop, met Vera parmantig naast me. Héérlijk. Daar krijgt dus niemand ons meer vanaf!

Reacties

Best gelezen berichten