Jubelmama
We kennen ze allemaal, want ze zijn niet te vermijden: jubelmoeders. Mama’s die iedere minuscule mijlpaal uitgebreid vieren op social media. De digitale champagne wordt om het minste of geringste opengetrokken. Moeders die iedere enigszins zichtbare op de stoep gekalkte krijtstreep vanuit minstens vijf verschillende invalshoeken op de gevoelige plaat vastleggen en die een foto van het eerste-plasje-op-het-potje pontificaal op ieders tijdlijn doen verschijnen. Nuchter als ik was wist ik altijd één ding zeker: zo zou ik nóóit worden!
Zeven ‘mamajaren’ later moet ik bekennen dat het me niet is gelukt. Ik ben nog steeds oer-Hollands nuchter, maar jubelen doe ik om het hardst. Sterker nog: ik ben getransformeerd in een Mega-Jubel-Mama (inderdaad, met hoofdletters!). Juist omdat, vooral in het geval van Thomas, bij ons thuis niets volgens het boekje verloopt, ervaar ik iedere ontwikkelstap als een unieke aangelegenheid. Gebeurtenissen die ik wil delen met de mensen om mij heen. Offline, maar zeker ook online.
Gisteren beleefde ik de ultieme jubelervaring. Na zesenhalf jaar volle luiers poepte Thomas voor het allereerst op de wc! Ik was in extase: het was hem gelukt!! Wat wás er een lange weg aan voorafgegaan, maar nu lag er dan toch eindelijk een grote bruine drol me glanzend toe te grijnzen vanuit de toiletpot. Jubelend banjerde ik door het huis, want wat een fantastisch nieuws was dit! Zou het dan toch in het verschiet liggen, die langgewenste zindelijkheid?
Van gekkigheid wist ik even niet waar ik het zoeken moest. Omdat Vera (net zo’n jubelaar als ik) vanuit bad riep dat ze het wilde zien, maakte ik vlug een foto. Die ik vervolgens, uiteraard met veel uitroeptekens erbij, doorstuurde aan manlief. Even, héél even, overwoog de Jubelmama in mij hem ook het internet op te slingeren. Gelukkig was daar mijn nuchtere basishouding, en voordat ik me kon bedenken gooide ik gauw de drolfoto in de virtuele prullenbak. Doorspoelen en weg ermee.
Natuurlijk plaatste ik later die avond toch een trots berichtje op Facebook, mét een mooie foto van Thomas erbij. Want hoewel ik drollen delen wel erg ver vind gaan, moet een beetje gejubel op zijn tijd best kunnen. Toch?
Zeven ‘mamajaren’ later moet ik bekennen dat het me niet is gelukt. Ik ben nog steeds oer-Hollands nuchter, maar jubelen doe ik om het hardst. Sterker nog: ik ben getransformeerd in een Mega-Jubel-Mama (inderdaad, met hoofdletters!). Juist omdat, vooral in het geval van Thomas, bij ons thuis niets volgens het boekje verloopt, ervaar ik iedere ontwikkelstap als een unieke aangelegenheid. Gebeurtenissen die ik wil delen met de mensen om mij heen. Offline, maar zeker ook online.
Gisteren beleefde ik de ultieme jubelervaring. Na zesenhalf jaar volle luiers poepte Thomas voor het allereerst op de wc! Ik was in extase: het was hem gelukt!! Wat wás er een lange weg aan voorafgegaan, maar nu lag er dan toch eindelijk een grote bruine drol me glanzend toe te grijnzen vanuit de toiletpot. Jubelend banjerde ik door het huis, want wat een fantastisch nieuws was dit! Zou het dan toch in het verschiet liggen, die langgewenste zindelijkheid?
Van gekkigheid wist ik even niet waar ik het zoeken moest. Omdat Vera (net zo’n jubelaar als ik) vanuit bad riep dat ze het wilde zien, maakte ik vlug een foto. Die ik vervolgens, uiteraard met veel uitroeptekens erbij, doorstuurde aan manlief. Even, héél even, overwoog de Jubelmama in mij hem ook het internet op te slingeren. Gelukkig was daar mijn nuchtere basishouding, en voordat ik me kon bedenken gooide ik gauw de drolfoto in de virtuele prullenbak. Doorspoelen en weg ermee.
Natuurlijk plaatste ik later die avond toch een trots berichtje op Facebook, mét een mooie foto van Thomas erbij. Want hoewel ik drollen delen wel erg ver vind gaan, moet een beetje gejubel op zijn tijd best kunnen. Toch?
Reacties
Een reactie posten