Scheiden
Anderhalve week geleden hadden manlief en ik een bruiloft.
Mijn grote nicht stapte na negentien jaar verkering eindelijk in het
huwelijksbootje. Het hield de gemoederen bij ons thuis flink bezig. Vanwege de
reisafstand en het feest wat tot in de late uurtjes zou gaan duren konden Vera
en Thomas niet mee, maar ze wilden natuurlijk wel precies weten wat, hoe, waar
en waarom.
Bere-interessant vonden ze het. Beiden zijn ze nooit
aanwezig geweest bij een huwelijksvoltrekking en dus werd meer dan ooit hun
enorme nieuwsgierigheid geprikkeld. Van bruidsjurk tot locatie, meneer en
mevrouw waren erop gebrand exact te horen hoe alles eruit zou zien. Het liefst
hadden ze even samen met de ceremoniemeester het draaiboek doorgespit. Erover
pratend bleken zowel Vera als Thomas een verrassend traditioneel wereldbeeld te
hebben: vol verbazing vroegen ze zich af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat
het gelukkige paar al jarenlang samenwoonde en zelfs twee kinderen op de wereld
had gezet. Want daarvoor moest je toch eerst getrouwd zijn?!
Na mijn uitleg dat men tegenwoordig écht niet persé een ring
om elkaars vinger hoeft te hebben geschoven voordat deze zaken aan de orde
kunnen zijn, was het hoog tijd om manlief en mij eens goed aan de tand te voelen.
Ons trouwalbum werd uit de kast getrokken en uitgebreid bewonderd. En, vroegen
ze zich af, waarom waren we ook alweer met elkaar getrouwd? Ik probeerde uitleg
te geven over verliefdheid en houden van, en dat sommige mensen het fijn vinden
dit op deze manier te bevestigen en samen te vieren. Hmm, dat leken ze wel enigszins
te begrijpen. Maar, vroeg Vera na een korte stilte, hoe moet dat dan
als jullie op een dag niet meer verliefd zijn?
In de gauwigheid zag ik een glimp van angst in haar ogen.
Vera’s ouders zijn niet meer samen, en hoewel ze al bij ons woonde toen zij uit
elkaar besloten te gaan, heeft dit gebeuren een grote impact op haar gehad. Het
heeft haar toch al wankele wereldbeeld nog verder uit balans gebracht en haar
vertrouwen in de duurzaamheid van relaties een behoorlijk stuk doen afbrokkelen.
Gaan jullie dan scheiden, hoorde ik haar met een klein bibberend stemmetje
vragen…
Even twijfelde ik, want hoewel ik alle vertrouwen in mijn
relatie heb, luidt mijn aloude motto sinds jaar en dag “zeg nooit nooit”. Niemand
kan tenslotte in de toekomst kijken. Toch koos ik ervoor Vera te vertellen wat
ze op dat moment nodig had om te horen. Dat manlief en ik bij elkaar zullen blijven.
Nu en later. En dat ik zeker weet dat we altijd een gezin zullen blijven
vormen, samen met zijn viertjes.
P.S. Wat hebben manlief en ik genoten van deze bruiloft! Prachtig
bruidspaar, leuk gezelschap, fantastische taart en een bruisend feest!! Om Vera
en Thomas achteraf te laten meegenieten hebben we natuurlijk overal foto’s van gemaakt.
En nichtlief: we houden je aan je belofte hoor, de eerstvolgende keer dat we op
bezoek komen willen de kinderen je ‘live’ in die bloedmooie jurk zien!
Reacties
Een reactie posten