Welkomstkaartje

De meningen zijn erover verdeeld in Pleegzorgland: het sturen van een kaartje aan je naasten zodra er een pleegkindje bij je komt wonen, zoals men ook doet bij een geboorte. De ene pleegouder doet het heel bewust wél, en een ander juist weer niet.

Toen Vera als twee maanden oude baby voor het eerst bij ons thuis geplaatst werd, kwamen ook wij voor dit dilemma te staan. We deden ons best vanuit háár perspectief te redeneren: wat zou voor haar, nu, maar vooral later, het prettigste zijn? Enkele dagen na haar geboorte was ze direct vanuit het ziekenhuis in een crisispleeggezin terecht gekomen. Acht weken later woonde ze bij ons, waarbij het plan was dat dit voor de rest van haar jeugd zou zijn. Een geboortekaartje had ze niet. We besloten dus een kaartje te versturen naar familie en vrienden, met daarop haar naam, de dag dat ze bij ons was gekomen en de datum waarop ze was geboren. Omdat we het belangrijk vonden dat anderen, maar voornamelijk Vera zelf, zouden weten hoe ontzettend welkom ze was.

Toen Vera een jaar later tegen alle verwachtingen in toch bij haar ouders mocht gaan wonen, zat ik daar, met dit mooie kaartje. Ik voelde me ineens zo stom. Alsof haar vertrek stiekem belachelijk maakte hoe onbevangen we dit pleegzorgavontuur ooit waren ingestapt. Misschien schaamde ik me zelfs wel een klein beetje. Maar echt spijt heb ik er nooit van gehad. Het kaartje was tenslotte, met al zijn liefdevolle intenties, volledig onschuldig.

Thomas kwam en weer stuurden we een kaart rond. Want ook voor hem was er geen geboortekaartje, en ook hij was meer dan welkom in ons leven. We tekenden een huis en lieten het door hemzelf inkleuren. Een symbool van rust en thuiskomen na zijn nogal turbulente start in het leven.

Na Vera’s terugkomst hebben we geen moment gedacht aan het wederom versturen van een kaart. De omstandigheden waren anders, acuter. Er was niets gepland, bovenal was het voor Vera een hele roerige en vreselijk heftige periode. Beslist geen fijne tijd. Gelukkig had zij al haar kaartje, van de eerste plaatsing bij ons thuis. En wat was ik dáár blij mee, toen voor een project in haar kleuterklas gevraagd werd je eigen geboortekaartje en een babyfoto mee te nemen naar school. Trots toonde Vera haar welkomstkaartje aan haar klasgenootjes, en met een beetje hulp van de juf vertelde ze haar verhaal. Sindsdien sta ik meer dan ooit achter onze keuze, want ieder kind verdient het te worden verwelkomd op deze wereld. Of dat nu na een paar dagen of pas een aantal jaren later is.