Puzzelen

Ik heb altijd al een hekel aan puzzelen gehad.  Geen flauw idee hoe het komt, maar het is een feit. Gelukkig zijn zowel Vera als Thomas tegenwoordig prima in staat zelfstandig een eind te komen, want zelfs hen erbij helpen vind ik een tenenkrommend karwei. Het zal wel iets te maken hebben met een onderontwikkeld gevoel voor ruimtelijk inzicht of zoiets.

Toch moet ik er eens per jaar aan geloven. Dan moeten er namelijk drie verschillende bezoekregelingen op elkaar worden afgestemd. Vera’s ouders komen los van elkaar op bezoek. Die van Thomas komen samen. Vera’s ouders komen elk eens in de zes weken, elke drie weken is er dus een bezoekje voor haar. Thomas’ ouders zijn iedere maand aan de beurt. Daarnaast zijn er natuurlijk vakanties, verjaardagen en diverse hobby-matige activiteiten waarmee rekening gehouden dient te worden. Ook plan ik maximaal één afspraak met ouders per week, omdat het anders te druk wordt voor de kinderen en ze erna tijd nodig hebben om alles in hun hoofd weer even een plekje te kunnen geven. Kortom: ik vind het, met al dit passen en meten, een knap ingewikkeld puzzelwerkje.

Omdat ik geen zin heb vijf keer heen en weer te mailen met de voogd over welke data wij wel of niet kunnen, maak ik altijd zelf een eerste opzet. Met als bijkomend voordeel dat ik meteen de planning op onze eigen agenda’s kan afstemmen. En dat is voor een control freak als mijzelf eigenlijk best heel prettig. Zo kan ik enigszins de touwtjes in handen houden.

Deze kerstvakantie ging ik er maar weer eens voor zitten. Mijn gsm met agenda-app en de gloednieuwe gezinsplanner binnen handbereik. IJverig telde ik voor elke bezoekregeling alle tussenliggende weken, met het streven alles exact passend te maken. Uiteraard lukte dit niet, en kwam het her en der nét niet uit zoals het zou moeten. Dan nog maar even verder puzzelen.

Twee uur en drie bakken koffie later besloot ik dat het goed was zo. Niet alle stukjes zaten precies op zijn plek, maar de puzzel was compleet en zag er, al zeg ik het zelf, best redelijk uit. En hiermee kon ik meteen mijn goede voornemen voor 2016 in praktijk brengen: Niet perfect is ook oké. Ik wil me namelijk niet meer continu in allerlei bochten wringen om iedereen tevreden te houden, want wat blijkt: dit is een onmogelijke opgave (goh…). Met gepaste trots mailde ik dus het onvolmaakte resultaat naar de voogd. Nu maar hopen dat zij er net zo over denkt!