Hartenhuis

Als paddenstoelen schieten ze uit de grond: hartenhuisjes gemaakt van post-its, die ons moeten herinneren aan de zogeheten “vergeten kinderen”. Kinderen die noodgedwongen verblijven in grauwe opvangcentra die in de verste verte niet doen denken aan een gezellig thuis. Kinderen die teveel gezien, gehoord en meegemaakt hebben. Kinderen met onzichtbare littekens. Diepe groeven in het diepste van hun zijn. Scholen doen met de actie mee, op de lokale kinderboerderij hangt er één en zelfs de Euromast is behangen met een gigantisch exemplaar.

Ook Thomas was ooit een vergeten kind. Zijn leven begon al met een 1-0 achterstand, toen hij als pasgeboren baby in de opvang terechtkwam. Soms samen met zijn mama, maar vaker veel te lang alleen. Overgeleverd aan de zorg van begeleiders in wisselende diensten. Drie keer per dag een nieuwe vreemde die hem de fles gaf, zijn luier verschoonde en hem naar bed bracht. Werd er voor hem gezongen? Is hij geknuffeld? Vastgehouden als hij huilen moest?

De antwoorden op al deze vragen zijn jammerlijk verloren gegaan in een waas van verhuizingen van plek naar plek. Bijna twee jaar oud was Thomas toen hij bij ons kwam wonen. We waren de vierde plaats waar zijn bedje klaarstond. Inmiddels zijn we bijna vijf jaar verder. Thomas is thuis. In ons huis, in ons leven, in ons hart. Een vergeten kind is hij niet meer. Maar wie heel goed kijkt, ziet nog steeds de stiekeme sporen van zijn valse start. In zijn enorme hang naar structuur en duidelijkheid, in zijn altijd aanwezige angst om ons weer kwijt te raken.

Daarom hang ook ik vandaag een huisje op, gemaakt van een heleboel gekleurde post-its. Voor mijn lieve Thomas en het bange baby’tje dat hij ooit moet zijn geweest. In de stille hoop dat op een dag geen kind meer vergeten wordt, en dat voor iedereen uiteindelijk een huis met een heel groot hart gevonden zal worden.