Weekdier
Afgelopen weekend was er één van grote mijlpalen. In twee dagen tijd leek Vera wel drie jaar groter gegroeid. Het begon op zaterdag: Vera mocht afzwemmen. Bijna twee jaar lang maakten we wekelijks de slopende gang naar het snikhete zwembad. Het schoot maar niet op en ik haatte het steeds meer. Tot een paar weken terug. Vera had ineens de juiste slag te pakken en ze ging in korte tijd als een speer vooruit. Met muziek, slingers en een hoop bombarie mocht ze zaterdag dus, samen met 52 andere kinderen, vol trots haar A-diploma in ontvangst nemen.
Op zondag ‘mijlpaalde’ we nog even voort. Het was namelijk tijd om Vera’s zevende verjaardag te vieren. Bij elk levensjaar wat erbij komt moet ik weer vreselijk wennen. Het klinkt ineens zo oud, zeven. Vera vindt dit natuurlijk hilarisch en plaagt me naar hartenlust: “na zeven komt acht mama, en dan negen en dan tien en dan elf en voor je het weet ben ik twaalf en ga ik naar de middelbare school”. Ik stop dan snel mijn vingers in mijn oren en zing heel hard “la, la, la”, want dat wil ik natuurlijk helemáál niet horen. Waarop Vera onbedaarlijk moet lachen maar me ook gerust stelt: “ik blijf toch altijd jouw kindje, mama”.
Zo’n opmerking is al voldoende om mijn ogen te doen vollopen. Sinds ik kinderen heb ben ik namelijk veranderd in een soort emotioneel incontinent weekdier. Het minste of geringste is genoeg om de waterlanders te doen vloeien als het om mijn koters gaat. En mijlpalen zijn natuurlijk de uitgelezen gelegenheid om mij weer eens flink te laten snotteren.
Zo was bij het afzwemmen de binnenkomst van Vera en de meute met kinderen al afdoende. Nog geen meter gezwommen en ik stond alweer driftig mijn tranen weg te slikken op de tribune. En elk jaar weer, als we zingen en er kaarsjes op de taart uitgeblazen worden, moet ik mijn uiterste best doen om mijn stem niet te doen wankelen van ontroering.
Reuze vermoeiend vind ik het, al die emoties. En hoe mooi ze dan ook mogen zijn: ik ben wel weer even klaar met die mijlpalen. Nu maar hopen dat het dus nog een tijdje duurt voordat Thomas mag gaan afzwemmen…
Op zondag ‘mijlpaalde’ we nog even voort. Het was namelijk tijd om Vera’s zevende verjaardag te vieren. Bij elk levensjaar wat erbij komt moet ik weer vreselijk wennen. Het klinkt ineens zo oud, zeven. Vera vindt dit natuurlijk hilarisch en plaagt me naar hartenlust: “na zeven komt acht mama, en dan negen en dan tien en dan elf en voor je het weet ben ik twaalf en ga ik naar de middelbare school”. Ik stop dan snel mijn vingers in mijn oren en zing heel hard “la, la, la”, want dat wil ik natuurlijk helemáál niet horen. Waarop Vera onbedaarlijk moet lachen maar me ook gerust stelt: “ik blijf toch altijd jouw kindje, mama”.
Zo’n opmerking is al voldoende om mijn ogen te doen vollopen. Sinds ik kinderen heb ben ik namelijk veranderd in een soort emotioneel incontinent weekdier. Het minste of geringste is genoeg om de waterlanders te doen vloeien als het om mijn koters gaat. En mijlpalen zijn natuurlijk de uitgelezen gelegenheid om mij weer eens flink te laten snotteren.
Zo was bij het afzwemmen de binnenkomst van Vera en de meute met kinderen al afdoende. Nog geen meter gezwommen en ik stond alweer driftig mijn tranen weg te slikken op de tribune. En elk jaar weer, als we zingen en er kaarsjes op de taart uitgeblazen worden, moet ik mijn uiterste best doen om mijn stem niet te doen wankelen van ontroering.
Reuze vermoeiend vind ik het, al die emoties. En hoe mooi ze dan ook mogen zijn: ik ben wel weer even klaar met die mijlpalen. Nu maar hopen dat het dus nog een tijdje duurt voordat Thomas mag gaan afzwemmen…
Reacties
Een reactie posten