Kwebbelend en kwispelend

Sinds kort laat Vera regelmatig de hond uit. Alleen. De eerste keren vond ik het doodeng en stond ik met samengeknepen billen stiekem om het hoekje van ons huis op de uitkijk. Vera had dit uiteraard direct in de gaten en nam het me niet in dank af. “Ik kan het echt wel zelf hoor mama”, zei ze op verontwaardigde toon met dito blik in haar ogen. 

Dus moest ik haar uitleggen dat ik dat ook echt wel wist, maar het gewoon nog een beetje spannend vond. Ook de hond moest er aan wennen. Dat vond Vera overigens dan wél weer dolkomisch. Inmiddels weet het beestje dat het geen zin heeft mij vragend aan te blijven kijken als zij de riem aan zijn halsband vastmaakt. Hij loopt nu braaf met Vera mee en weet wonderwel uitstekend naar haar commando’s te luisteren, ondanks haar onafgebroken gebabbel daar omheen. 

Ikzelf blijf het soms toch wat lastig vinden, dat continue schakelen.  Regelmatig is Vera in haar gedrag een stuk jonger dan haar kalenderleeftijd en heeft ze heel wat begeleiding nodig, maar op andere vlakken is ze inmiddels een al-best-wel-heel-erg grote meid van zeven jaar. Die prima bepaalde dingen zelfstandig kan doen, en hier ook de ruimte voor moet krijgen.

Gelukkig komen zowel Vera als de hond telkens ongeschonden terug van hun wandelingen. De één kwebbelend, de ander kwispelend. Een teken dat het met beiden goed gaat. Dus mogen ze van mij  tegenwoordig samen al een stukje verder lopen. Een heel rondje in plaats van een half. 

En het grappige is: sinds ik daar de ruimte voor geef, lijken Vera en de hond ineens sneller terug thuis dan ooit tevoren. Ik vraag me af hoe dit komt. Zou de tijd voor mij vlugger lijken te gaan nu ik  er minder gespannen onder ben? Of is alleen het voelen van de vrijheid eigenlijk al voldoende voor Vera, en hoeft de wandeling ineens niet meer perse zo lang mogelijk te duren?



Reacties

Best gelezen berichten