Het kleine broertje
De rollen bij ons thuis zijn duidelijk verdeeld: papa, mama, de grote zus en het kleine broertje. Met slechts acht maanden leeftijdsverschil zijn Vera en Thomas eigenlijk bijna even oud. Sinds kort steekt Thomas zelfs enkele centimeters boven Vera uit, tot haar grote frustratie. Godzijdank begrijpt ze inmiddels dat hij haar qua leeftijd nooit in zal kunnen halen, en dat stelt haar enorm gerust.
Voor mijn gevoel neemt het leeftijdsverschil echter alleen maar toe. Het verschil in functioneren en vaardigheden wordt namelijk groter, zeker nu Vera in groep drie zit en als een speer vooruit gaat met lezen en rekenen. Ook Thomas ontwikkelt zich, maar zijn tempo ligt beduidend lager. Dat is niet erg, maar het valt wel steeds meer op. Voorheen kreeg ik regelmatig de vraag of ik een tweeling had, tegenwoordig hoor ik hier bijna niemand meer over. Het is overduidelijk: Thomas is in alle opzichten Vera’s kleine broertje.
Vera lijkt zich zeer senang te voelen in haar rol als grote zus. Als een volleerd moederkloekje zorgt ze dat het Thomas aan niets ontbreekt. Waar nodig treedt ze op als woordvoerster, tolk of veiligheidsmedewerkster. In de zweefmolen zorgt ze dat Thomas eerst stevig vastzit, alvorens zelf een plekje te zoeken. Als mensen hem niet verstaan roept ze luid en duidelijk wat hij eigenlijk wilde zeggen en ze stelt zich het liefste met hem samen in één adem voor: “ik ben Vera en dit is mijn kleine broertje Thomas.”
Ik bewonder van een afstandje haar behulpzaamheid. Het maakt me trots, maar ook alert. Vraagt dit niet teveel van haar? Neemt ze niet teveel van hem over? Wordt het geen tijd haar een beetje af te remmen? Lastige vragen vind ik dit, want waar ligt toch die magische grens tussen zorgzaamheid en overbelasting?
Gelukkig lijkt Vera hier zelf vaak wél het antwoord op te weten. “Nu even niet Thomas”, snauwt ze dan bot. Vice versa moet hij eigenlijk ook behoorlijk wat van háár explosieve buien slikken, nu ik erover nadenk. Ach, zo blijft de boel in ieder geval enigszins in balans. Aan mij de nobele taak ervoor te zorgen dat de grote zus soms even lekker klein kan zijn, en dat het kleine broertje steeds groter en groter kan groeien.
Voor mijn gevoel neemt het leeftijdsverschil echter alleen maar toe. Het verschil in functioneren en vaardigheden wordt namelijk groter, zeker nu Vera in groep drie zit en als een speer vooruit gaat met lezen en rekenen. Ook Thomas ontwikkelt zich, maar zijn tempo ligt beduidend lager. Dat is niet erg, maar het valt wel steeds meer op. Voorheen kreeg ik regelmatig de vraag of ik een tweeling had, tegenwoordig hoor ik hier bijna niemand meer over. Het is overduidelijk: Thomas is in alle opzichten Vera’s kleine broertje.
Vera lijkt zich zeer senang te voelen in haar rol als grote zus. Als een volleerd moederkloekje zorgt ze dat het Thomas aan niets ontbreekt. Waar nodig treedt ze op als woordvoerster, tolk of veiligheidsmedewerkster. In de zweefmolen zorgt ze dat Thomas eerst stevig vastzit, alvorens zelf een plekje te zoeken. Als mensen hem niet verstaan roept ze luid en duidelijk wat hij eigenlijk wilde zeggen en ze stelt zich het liefste met hem samen in één adem voor: “ik ben Vera en dit is mijn kleine broertje Thomas.”
Ik bewonder van een afstandje haar behulpzaamheid. Het maakt me trots, maar ook alert. Vraagt dit niet teveel van haar? Neemt ze niet teveel van hem over? Wordt het geen tijd haar een beetje af te remmen? Lastige vragen vind ik dit, want waar ligt toch die magische grens tussen zorgzaamheid en overbelasting?
Gelukkig lijkt Vera hier zelf vaak wél het antwoord op te weten. “Nu even niet Thomas”, snauwt ze dan bot. Vice versa moet hij eigenlijk ook behoorlijk wat van háár explosieve buien slikken, nu ik erover nadenk. Ach, zo blijft de boel in ieder geval enigszins in balans. Aan mij de nobele taak ervoor te zorgen dat de grote zus soms even lekker klein kan zijn, en dat het kleine broertje steeds groter en groter kan groeien.
Reacties
Een reactie posten