Sintstress

De spanning rondom het Sintfeest heeft in alle hevigheid toegeslagen in ons huis. Elke avond móet het Sinterklaasjournaal gekeken worden en tijdens die tien minuten lijken zowel Vera als Thomas in een soort onbereikbare trance te verkeren. Ik kan het woord ‘Piet’ inmiddels niet meer horen en er worden continu verhitte discussies gevoerd over hoe deze vreemde heerschappen toch in vredesnaam ons huis binnen moeten komen, aangezien het ons aan een schoorsteen ontbreekt.

Om het stressniveau enigszins hanteerbaar te houden, besluiten manlief en ik om dit jaar op tv naar de intocht te kijken. Met een handvol pepernoten in de aanslag zit Vera al vol verwachting te wachten tot het programma begint, als Thomas verhit binnen komt rennen na zijn hockeytraining. Hij is net op tijd. Met wijd opengesperde ogen volgen ze, beide op geheel eigen wijze, de binnenkomst van de goedheiligman in Meppel.

Thomas is vooral heel erg stil. Af en toe roept hij ineens heel hard iets totaal onverstaanbaars terwijl hij fladderend opspringt van de bank. Momenten dat het hem nét even iets te spannend wordt. Zijn wangen kleuren steeds roder van de opwinding. Een diepe zucht volgt wanneer de boot toeterend tevoorschijn komt uit de mistbanken, en als Sinterklaas uiteindelijk veilig voet aan wal heeft gezet in Nederland.

Vera reageert niet zozeer op de beelden, maar voornamelijk op wat de gemijterde man te zeggen heeft. Tijdens zijn eerste stappen op Hollandse bodem roept hij enthousiast naar alle kinderen: “Dag, lieverds!”. Het schiet acuut in Vera’s verkeerde keelgat. “Hij vindt míj zeker niet lief. Hij vindt me stom”. Ik zucht. Bij alles wat ze doet, staat haar angst voor afwijzing voorop. Zelfs bij zoiets leuks als de aankomst van Sinterklaas. Duizend maal vraagt ze naar de bekende weg, en zoekt ze bevestiging dat ze vanavond écht haar schoen mag gaan zetten.

Hoe vol van plezier de komende weken dan ook mogen zijn, ik zal toch stiekem best een beetje blij zijn als de goede man en zijn kornuiten straks weer huiswaarts varen. Tot die tijd wordt het een kwestie van doseren en duidelijkheid bieden. En hopen dat Piet míjn schoen op één of andere manier met een overdosis aan geduld weet te vullen.