Gehandicapten te huur
Het is vrijdagmiddag en Vera en ik zijn voor controle bij “de pilletjesdokter”. Vera gebruikt sinds een tijdje Concerta en na een periode van puzzelen lijken we nu op een juiste dosering te zijn uitgekomen. Nog steeds is ze onze vrolijke, drukke kwebbelkous, maar de scherpe kantjes van haar eerder zo ongeconcentreerde stuitergedrag zijn eraf. Wiebelend, maar desondanks zittend op een stoel, vertelt Vera trots dat het haar nu veel beter lukt om op te letten in de klas.
Daarna is het tijd om haar te wegen en te meten. Al gauw gaat het gesprek over veel belangrijkere zaken dan medicijnen: Vera vraagt zich af of ze eindelijk groot genoeg is voor een ritje in de Python. Met schoenen aan zal het waarschijnlijk net lukken. Vera glundert.
“Gaan jullie binnenkort naar de Efteling?” vraagt de psychiater mij. Ik vertel dat dit inderdaad het plan is. “Als je wilt, geef ik je een ADHD verklaring mee, dan hoef je niet in de rij te wachten”, vervolgt ze. “Uh, oké, dat is handig”, stamel ik. Voor ik het weet staan we buiten, een recept voor een half jaar medicatie en een korte brief met diagnose rijker.
Als de kinderen ’s avonds op bed liggen, krijg ik pas de kans om na te denken wat ik hier nu eigenlijk van vind. Ik heb in pretparken vaak genoeg groepjes mensen gezien die, vanwege een vriend of familielid met beperking, buiten de wachtrij om plaatsnemen in een attractie. Ik heb alleen nooit ons gezin in die positie bedacht. Niet omdat ik dat per se niet wil, maar meer omdat ik me afvraag of het wel terecht zou zijn.
Natuurlijk vindt Vera het niet fijn om lang te moeten wachten. Uiteraard leidt dit weleens tot gepiep en gezeur. En ja, ik moet haar ondertussen afleiden met allerhande spelletjes (“ik zie, ik zie, wat jij niet ziet” is tot dusver het grootste succesnummer!). Maar is zij écht niet in staat om in die rij te staan? En wat wil ik haar hierin als ouder eigenlijk meegeven: profiteer er maar lekker van, dit komt je gewoon zomaar aanwaaien, of: wachten is niet altijd leuk, maar het hoort er nu eenmaal bij?
Ik zoek op internet wat de regelingen hieromtrent precies zijn. Ik klik her en der wat door en lees ineens een bericht uit 2013 over een wel heel bijzondere manier om lange wachttijden te vermijden. Eerst denk ik dat het om een flauwe grap gaat, maar het blijkt echt te gebeuren: mensen met een beperking worden ingehuurd om rijen in Disney World te ontduiken. Geschrokken druk ik het bericht weg. Het moet niet veel gekker worden zeg. Ergens anders lees ik dat door dit gesjoemel de regels in de VS zijn aangescherpt: gehandicapten moeten inmiddels weer net zo lang wachten als de rest.
De wereld zit bizar in elkaar en rechtvaardigheid is soms helaas ver te zoeken. En juist omdat ik niet wil dat mensen in Nederland die dit wél echt nodig hebben er de dupe van zullen worden, neem ik een besluit: ik ga die ADHD verklaring niet gebruiken. Want als ik heel eerlijk ben, vind ik dat Vera, zeker nu haar ergste gestuiter tot het verleden behoort, die wachtrij best moet kunnen hebben.
Daarna is het tijd om haar te wegen en te meten. Al gauw gaat het gesprek over veel belangrijkere zaken dan medicijnen: Vera vraagt zich af of ze eindelijk groot genoeg is voor een ritje in de Python. Met schoenen aan zal het waarschijnlijk net lukken. Vera glundert.
“Gaan jullie binnenkort naar de Efteling?” vraagt de psychiater mij. Ik vertel dat dit inderdaad het plan is. “Als je wilt, geef ik je een ADHD verklaring mee, dan hoef je niet in de rij te wachten”, vervolgt ze. “Uh, oké, dat is handig”, stamel ik. Voor ik het weet staan we buiten, een recept voor een half jaar medicatie en een korte brief met diagnose rijker.
Als de kinderen ’s avonds op bed liggen, krijg ik pas de kans om na te denken wat ik hier nu eigenlijk van vind. Ik heb in pretparken vaak genoeg groepjes mensen gezien die, vanwege een vriend of familielid met beperking, buiten de wachtrij om plaatsnemen in een attractie. Ik heb alleen nooit ons gezin in die positie bedacht. Niet omdat ik dat per se niet wil, maar meer omdat ik me afvraag of het wel terecht zou zijn.
Natuurlijk vindt Vera het niet fijn om lang te moeten wachten. Uiteraard leidt dit weleens tot gepiep en gezeur. En ja, ik moet haar ondertussen afleiden met allerhande spelletjes (“ik zie, ik zie, wat jij niet ziet” is tot dusver het grootste succesnummer!). Maar is zij écht niet in staat om in die rij te staan? En wat wil ik haar hierin als ouder eigenlijk meegeven: profiteer er maar lekker van, dit komt je gewoon zomaar aanwaaien, of: wachten is niet altijd leuk, maar het hoort er nu eenmaal bij?
Ik zoek op internet wat de regelingen hieromtrent precies zijn. Ik klik her en der wat door en lees ineens een bericht uit 2013 over een wel heel bijzondere manier om lange wachttijden te vermijden. Eerst denk ik dat het om een flauwe grap gaat, maar het blijkt echt te gebeuren: mensen met een beperking worden ingehuurd om rijen in Disney World te ontduiken. Geschrokken druk ik het bericht weg. Het moet niet veel gekker worden zeg. Ergens anders lees ik dat door dit gesjoemel de regels in de VS zijn aangescherpt: gehandicapten moeten inmiddels weer net zo lang wachten als de rest.
De wereld zit bizar in elkaar en rechtvaardigheid is soms helaas ver te zoeken. En juist omdat ik niet wil dat mensen in Nederland die dit wél echt nodig hebben er de dupe van zullen worden, neem ik een besluit: ik ga die ADHD verklaring niet gebruiken. Want als ik heel eerlijk ben, vind ik dat Vera, zeker nu haar ergste gestuiter tot het verleden behoort, die wachtrij best moet kunnen hebben.
Reacties
Een reactie posten