Volle koffer

Op vakantie gaan met Thomas is elke keer weer een uitdaging. Ondanks het feit dat hij zich er altijd enorm op verheugt, vormt het ook een behoorlijke bron van stress voor hem. Want op vakantie is alles anders en daar houdt Thomas eigenlijk niet zo van. Hij gedijt nu eenmaal het beste in een situatie waar de ene dag verdacht veel weg heeft van de andere.

Het gekke is dat Thomas, ondanks deze grote behoefte aan structuur en vastigheid, wél houdt van avontuur en het ontdekken van nieuwe dingen. Hij vindt op vakantie gaan dus, naast heel erg spannend, ook oprecht heel erg leuk. Inmiddels heb ik geleerd dat, zoals in zoveel gevallen, voorbereiding het halve werk is. Het helpt als ik Thomas eindeloos uitleg waar we heen gaan, wat we gaan doen en waarom dat dan zo ontzettend leuk is.

Ondertussen hebben we er een werkzame routine in gevonden. We tellen de dagen tot de vakantie samen af. We kijken foto’s en filmpjes op internet om te zien wat onze bestemming is en welke activiteiten daar op ons wachten. En we pakken gezamenlijk zijn spulletjes in, Thomas en ik.

Of het nu één nachtje of twee weken is, altijd gaat hetzelfde koffertje mee. Soms half leeg, maar meestal overvol. Want ook Thomas heeft inmiddels bedacht wat hem helpt zich op andere plekken een beetje thuis te voelen: zoveel mogelijk huisraad in dat ene kleine koffertje proppen. Zo komt het dat Thomas en ik elke keer weer dezelfde discussie voeren: “ja, die knuffel past er nog wel in”, “nee, je bord en bestek gaan niet mee”, “vooruit, ik zie hier nog een plekje voor dat fotolijstje” en “oké dan, je kussen kan wel bovenop je kleding”.


Dus lag ik afgelopen maandag weer bovenop dat veel te kleine koffertje, terwijl ik puffend en zwetend wanhopige pogingen deed de rits te sluiten, wat godzijdank uiteindelijk lukte. En nadat de tranen over alles van thuis wat hij zou gaan missen waren gedroogd, genoot Thomas samen met ons intens van drie dagen vol nieuwe avonturen in Drenthe.