De haarkapper

In de periode dat Thomas bij zijn pleegoma woonde, is zij één keer met hem naar de kapper geweest. Dat bleek op zijn zachts gezegd geen succes: Thomas gilde niet alleen de hele salon, maar een complete winkelstraat bij elkaar. Het eerste jaar dat hij bij ons woonde durfde ik een echte knipbeurt dan ook niet aan, bang voor een herhaling van dit horrorscenario. En dus modderden manlief en ik zelf wat aan met een tondeuse, totdat het echt niet langer kon omdat Thomas er steeds meer uit ging zien als iets wat nog het meeste weg had van een soort pluizige plofkip. Het was dus hoog tijd voor het échte werk.

Nu wil het geluk dat een vriendin van mij het kappersvak beheerst. Geknipt worden door een bekend gezicht bleek voor Thomas een schot in de roos: hij vond het vanaf de eerste keer meteen geweldig. Inmiddels is een tripje naar de kapsalon zo ongeveer het ultieme uitje voor hem. Een dagje dierentuin of pretpark valt haast in het niet bij een bezoekje aan, zoals Thomas zegt, “haarkapper José”. En dat genoegen is wederzijds, want, zo vertelde zij mij:

 “Ik moest vandaag, zoals elke zaterdag, werken, en zag in mijn agenda dat me een gezellige middag te wachten stond. Mijn lieve “haarkapper-stagiair” Thomas en zijn zus Vera zouden namelijk langskomen voor een nieuwe coupe. Om 13.00 uur was het eindelijk zover en kwamen er twee hele enthousiaste kindjes de salon in gerend. Een dikke knuffel en daarna hop, de kappersstoel in. Vera was als eerste aan de beurt. Ze wist me precies te vertellen wat ze wilde en niet veel later zat mevrouw dan ook gekapt en wel in de warme krullers, om uiteindelijk de ultieme prinsessenlook te creëren. Ondertussen veegde mijn altijd behulpzame stagiair Thomas ijverig alle haartjes op een hoop, waarna hij zelf in de stoel kon plaatsnemen. Ook hij wist exact wat hij wilde: hetzelfde kapsel als mij! Wat een eer. Gelukkig een stoere coupe die ook heel goed voor een jongen kan, de keuze was al snel gemaakt.”

Ik was vanmiddag dus reuze blij dat de kinderen na deze flinke snoeibeurt weer toonbaar waren. Omdat zowel kapper José als ik verder nog geen plannen hadden, besloten we spontaan om er samen met Vera en Thomas op uit te gaan. Eerst naar de geitjesboerderij en ach, nu het toch al zo’n feestelijke dag was, als afsluiter lekker frietjes eten bij plaatselijke fastfoodtent. Vera en Thomas glunderden er gewoonweg van. Het feest leek niet op te kunnen, totdat de ijsmachine ermee ophield, precies op het moment dat José haar bestelling wilde doorgeven. Later gaf ze aan hoe zij dit had beleefd:

“Ik ken Thomas al een poos en weet hoe moeilijk hij het vindt als iets anders loopt dan gepland, dus ook als er ineens geen ijsje gekocht kan worden terwijl dit wel is beloofd. Snel had ik een oplossing bedacht: milkshake in een bekertje. Ik vond het best creatief van mezelf, maar helaas dacht Thomas daar anders over. Ojee, een flinke driftbui lag nu overduidelijk op de loer, maar gelukkig wist jij hem gauw weer rustig te krijgen. Vol verbazing hoorde en zag ik hoe omstanders reageerden op het gedrag van Thomas. Ik moest echt tot tien tellen en mezelf inhouden, want wat had ik ze graag op hun plaats gezet.”

En zo mondde een doodnormale kappersafspraak uit in een bijzondere ervaring,  doordat ik heel eventjes de kans kreeg een kijkje te nemen in mijn eigen leven door de ogen van een ander. Leerzaam, omdat ik hierdoor tot de realisatie kwam dat waar ik vier jaar geleden niet eens met Thomas naar de kapper durfde te gaan uit angst voor een mogelijke uitbarsting, ik nu midden in een overvolle BurgerKing mijn rust wist te bewaren. Zónder me ook maar één moment druk te maken over al die omstanders en wat zij misschien over hem en mij zouden kunnen denken…