Compliment

Ik baal. Vanochtend heb ik mezelf met frisse tegenzin en knallende koppijn naar mijn werk gesleept, waarna ik de hele dag druk in de weer ben geweest, en nu beland ik in een fikse file. Bah, dat was echt het laatste waar ik op zat te wachten. Ik heb trek, ben moe en wil gewoon naar huis.
 
Maar omdat mopperen en zeuren er nu eenmaal niet voor gaat zorgen dat ik ook maar één centimeter sneller vooruit kom, besluit ik er toch maar het beste van te maken. Thuis ben ik nog niet, maar bellen met het thuisfront kan natuurlijk wel (uiteraard handsfree).  Ik praat eerst wat bij met manlief en hoor dat de kinderen allebei een gezellige schooldag achter de rug hebben. Dat is fijn.
 
En dan is Vera aan de beurt. Zij wil natuurlijk zélf vertellen hoe haar dag is geweest, en kletst dan ook meteen honderduit. Ze zegt dat ze op school gerekend en geschreven heeft, en dat ze dit heel leuk vond. “En mama”, ratelt ze verder, “we gingen ook veertjes inkleuren, want we hebben het nu in de klas over complimentjes geven. Mijn veertjes heb ik speciaal voor jou gemaakt, omdat je altijd zo goed voor mij zorgt en omdat ik van je houd.”

Even ben ik stil van deze onverwachte loftuiting. Wat een ontzettend mooi moment. Vera, die dit eigenlijk zo vreselijk eng vindt, durft eventjes heel dicht bij mij te komen. Op slag ben ik mijn hoofdpijn, drukke werkdag en zelfs die stomme file totaal vergeten. Zingend rijd ik stapvoets naar huis. Op naar Vera en haar prachtige veertjes.