Vroeg op
Met de start van een kersvers schooljaar, begon hier in huis
tevens het seizoen van de nieuwe hobby’s. Zowel Vera als Thomas zitten al geruime
tijd op zwemles. Een poos lang waren we voornemens de “eerst-je
A-diploma-halen-en-dan-pas-op-een-ander-clubje-troef” in te zetten, totdat
bleek dat voor beide kinderen het behalen van dit felbegeerde bewijs van
beginnende zwemvaardigheid een tergend traag meerjarenplan zou gaan worden. Over
op plan B dus maar: zes jaar vonden we een mooie leeftijd om te beginnen met
wat extra vrijetijdsbesteding.
Aldus was besloten. Nu kon de zoektocht beginnen, want wát
moest het gaan worden? Voor Vera waren we er vrij snel uit. Zij stond namelijk
al te trappelen van ongeduld om haar langgekoesterde wens in vervulling te
laten gaan: paardrijles. Na enig speurwerk vond ik op internet een
manege (of manège, zoals Vera het zo ontzettend chique-de-friemel uitspreekt)
die een beginnerscursus voor zesjarigen aanbood. Zo kan ze drie maanden lang
paardrijden en kijken of ze het écht zo leuk vindt als ze denkt, zonder dat we meteen aan een jaarlang
contributie vastzitten. Ideaal.
One down, one to go. Het speurwerk naar een geschikte hobby
voor Thomas duurde wat langer. Gezien zijn verstandelijke beperking en de extra
begeleiding die dit vraagt, is namelijk niet alles zomaar mogelijk. Het aanbod
van aangepaste clubjes bleek beperkt, en bovendien zeer moeilijk vindbaar. En
vond ik eindelijk een keer die ene speld in die gigantische hooiberg, dan was
het te ver weg, of op een echt onhaalbaar tijdstip. Uiteindelijk kwamen we uit
op G-hockey. Op school had Thomas al een keer een workshop van deze vereniging
gevolgd en hij was hier laaiend enthousiast over.
Zaterdag was het tijd voor zijn eerste proefles. Om 10.00
uur ’s ochtends stonden we, met paraplu’s in de aanslag, in het druilerige weer
langs de lijn. Ondanks de regen scheen toch de zon, want wat was Thomas blij.
Hij voelde zich meteen op zijn gemak in het kleine groepje kinderen, allemaal
met een beperking, en bij zijn twee aanstekelijk enthousiaste begeleidsters. Van alles
kon en niets werd vreemd gevonden. Heerlijk om te zien.
Zondagochtend ging nóg vroeger de wekker. Om 9.00 uur stonden
we paraat tussen de paarden. Vera met een glimlach van oor tot oor. Een lach
die zo mogelijk nog breder werd toen ze haar pony even mocht laten draven. Stralend
stapte ze na een uurtje rijden af, want wat had ze genoten en wat was “haar” paardje
lief geweest.
Het is even wennen, die nieuwe hobby’s in het weekend.
Vooral het vroege tijdstip vormt een kleine uitdaging, aangezien we dan normaal
gesproken net aanschuiven aan de ontbijttafel of ons toch nog stiekem héél
eventjes omdraaien in bed, terwijl de kinderen (die dan natuurlijk wel al
wakker zijn) samen spelen of (heel erg pedagogisch onverantwoord) zich vermaken
op een tablet. En al zit ik nu gapend op de bank, we hebben wél nog lekker iets
aan onze dag, dat is dan weer een klein voordeel.
Toch splitsen we vanaf volgende week maar gewoon op. De ene
ochtend manlief mee en de andere ochtend ikzelf vroeg uit de veren. Dan kan ik
tenminste één keer per weekend met mijn net-uit-bed-look en pyjama aan rustig
een kop koffie drinken op de bank, en op mijn
gemakje wakker worden. Want hobby’s moeten vooral leuk blijven, vind ik. En dat
geldt ook een beetje voor mama’s en papa’s, toch?
Reacties
Een reactie posten