Groep drie
Afgelopen maandag was het zover: Vera’s start in groep drie.
Na ruim tweeënhalf jaar in de veilige, vertrouwde kleuterklas (met bijbehorende
veilige, vertrouwde kleuterjuffen) was het nu tijd voor de volgende stap. Een
hele grote stap, in Vera’s ogen. Doodeng vond ze het. Vera had namelijk het
gevoel dat ze al moest kunnen lezen, schrijven én rekenen zodra ze de eerste
stap over de drempel van het door haar zo gevreesde nieuwe klaslokaal zou zetten.
En dat gaat natuurlijk niet, zeker niet voor een leerling die deze vakken
eigenlijk best nog heel ingewikkeld vindt.
Mijn uitleg ging haar ene oor in en het andere net zo hard
weer uit. Ik vertelde haar tig keer dat ze juist naar groep drie gaat om al
deze dingen te leren, dat ze dit dus niet allemaal al hoeft te kennen en te
kunnen, dat alle kinderen naar school gaan om dingen te leren en dat de één nu
eenmaal wat sneller is dan de ander. Dat dit helemaal niet erg is. En dat ze
het natuurlijk best heel spannend mag vinden, want dat is het ook. Maar ondanks
mijn talloze pogingen tot geruststelling, bleef Vera zich de hele zomer lang druk
maken over de aanstaande overstap.
Ze zag er vreselijk tegenop en telde de dagen keer op keer
af, met een vertrokken gezicht waar de spanning vanaf straalde. Ze was vaak
stuurs en prikkelbaar maar vooral heel erg bang. En dat allemaal omdat ze alles
goed wil doen. Dit gaat bij Vera veel verder dan een flinke faalangst. In haar
geval betekent foutjes maken namelijk dat ze afgewezen zal gaan worden. Zij
voelt zich als persoon de mindere als ze in haar handelen iets niet perfect
doet. Niet haar werkje, maar haar zelfbeeld loopt de krassen op, als met rode
pen fouten worden doorgekruist door een leerkracht. Ze is dan stom, dom en wat
vooral erg is: de juf vindt haar vast niet meer lief. Nooit meer.
En dus deed Vera wat ze altijd doet: zich alvast proberen in
te dekken. Ze maakte een prachtige tekening voor haar nieuwe juf. Met alvast
alle letters erop geschreven die ze al kent. En in zichzelf herhaalde ze
talloze keren haar nieuwe mantra, wat ze in de kleuterklas had geleerd: “van
proberen kun je leren, en foutjes maken mag”. Dat gaf dan eventjes wat rust,
totdat de spanning toch weer oplaaide en genadeloos de overhand nam. Want
tussen zeggen en geloven zit een wereld van verschil. Foutjes maken mag, maar
is doodeng als de wereld te onveilig voelt.
P.S. Inmiddels zijn we een aantal dagen verder. De kop is eraf, de start is gemaakt. Uiteindelijk was ikzelf misschien zelfs nog nerveuzer dan Vera voor de eerste schooldag. Haar commentaar na de eerste dag in groep drie: “Ik heb een topdag gehad!”. Pfff, ik kan dus weer opgelucht ademhalen. Ze komt er vast wel.
Reacties
Een reactie posten