Een jaar verder
Ieder jaar maak ik voor allebei de kinderen een fotoboek. Op
hun verjaardag krijgen ze dit boek, een
overzicht van het levensjaar dat ze die dag feestelijk afsluiten met
taart en slingers. Ze vinden het beiden geweldig om zo aan iedereen te kunnen
laten zien wat ze allemaal hebben gedaan en hoeveel ze zijn gegroeid. Ook
krijgen ze zo de kans om, wanneer ze maar willen, even terug te blikken op
mooie herinneringen en belangrijke gebeurtenissen uit hun eigen leven.
Waardevolle bladzijden vind ik het, zowel voor nu als in de toekomst.
Volgende week wordt Thomas al weer zes jaar, hoogste tijd om
zijn boek te gaan maken dus. Het is een flinke klus, want ik leg graag van
alles en nog wat vast op de gevoelige plaat en moet dus honderden foto’s doorploegen
om de leukste eruit te selecteren. Scrollend door de vele plaatjes zie ik het
afgelopen jaar in beelden voorbij komen. Wat is er eigenlijk een hoop gebeurd.
Mooie dingen, moeilijke zaken en machtige mijlpalen passeren met één druk op de
muis allemaal de revue.
Dit was het jaar dat Thomas mocht starten op zijn nieuwe
(ZMLK) school. Wat had het veel moeite gekost om hem daar geplaatst te krijgen
en wat was het spannend om te zien hoe dit zou gaan verlopen. Voor het eerst
met het busje mee, nieuwe kinderen, andere juffen en ga zo maar door. Nu, een schooljaar
verder, lijkt hij daar zijn draai gevonden te hebben en kan ik opgelucht
ademhalen. De keuze voor deze school was echter ook confronterend: Thomas op
een plek voor zeer moeilijk lerende kinderen. Hiermee moest ik onder ogen zien
dat hij écht heel veel begeleiding en ondersteuning nodig heeft, en dat dit
waarschijnlijk ook in de toekomst niet zal gaan veranderen.
Het was het jaar waarin mensen me meer en meer vragen gingen
stellen over zijn leeftijd en gedrag en ik me minder en minder afvroeg of
anderen überhaupt wel aan hem merken of zien dat hij “anders” is. Het was het jaar
waarin ik steeds meer verlangen kreeg om uit de spreekwoordelijke luiers te
raken, maar de stappen naar zindelijkheid nog minuscuul klein bleven. En het
was het jaar waarin ik niet langer sprak over Thomas z’n “ontwikkelingsachterstand”, maar van zijn
“verstandelijke beperking”. Een achterstand kun je inlopen, een beperking is
meestal blijvend. Zo is het ook bij Thomas, leerde ik dit jaar. Slik. En nog
eens: slik.
Maar er gebeurden meer dingen. Thomas begon met zwemles. En
al is zijn concentratie vaak gebrekkig en heeft hij inmiddels zo’n obsessie met
onder water zwemmen dat hij zelfs bij de rugslag pogingen doet koppie onder te
gaan: hij komt wonderwel toch redelijk mee met de rest van zijn groepje. Hij
kreeg waterpokken (geen leuke mijlpaal, maar toch: een mijlpaal, en je kan er
maar vanaf zijn). En ondanks zijn angst hiervoor, begon hij met wisselen. Grote
paniek en een flinke huilbui toen zijn eerste wiebeltand werd ontdekt, maar een
heel trots mannetje toen die tand eenmaal zijn mond had verlaten en hij hem in
zijn eigen tandendoosje mocht stoppen. En, alsof dit allemaal nog niet genoeg
was, ontdekte ik onlangs dat Thomas zelfstandig kan koppeltjeduiken op het
klimrek. Als dát geen mijlpaal is!
Eén voor één bekijk ik alle foto’s van het afgelopen jaar. Ik
zie een jongetje dat steeds groter groeit. Een jongetje dat zorg vraagt, zorgen
geeft en zorg zal moeten blijven krijgen. Maar bovenal zie ik een jongetje dat
geniet van het leven, die de wereld onbevangen en open tegemoet treedt en geen
waardeoordeel over anderen heeft. Ik zie mijn Thomas, die stappen weet te maken
op zijn eigen tempo. En die daarmee soms veel harder kan rennen dan ooit verwacht.
Reacties
Een reactie posten