De pilletjesdokter

Woensdag was het zover. Vera had reikhalzend naar deze dag uitgekeken, hoewel met wisselend enthousiasme. Het ene moment ging ze volledig over de rooie als ik haar wat uitlegde over ons aanstaande bezoek aan de “pilletjesdokter”, het andere moment leek ze er zowaar zin in te hebben. Hoe dan ook, de dag van de afspraak was aangebroken. We konden eindelijk terecht bij de kinder-en jeugdpsychiater (alias pilletjesdokter dus) voor advies wat betreft de medicamenteuze behandeling van Vera’s ADHD. Vera was gespannen, ze stuiterde de hele dag al van driftbui naar driftbui en vroeg keer op keer om uitleg over wat er zou gaan gebeuren. Tergend traag tikte de tijd weg, maar aan het einde van de middag zaten we dan toch samen in de wachtkamer, klaar voor actie.

Een tijdlang twijfelden manlief en ik of het de juiste keuze zou zijn: Vera aan de medicatie. We vonden het een hele stap. Zou het wel helpen? Hoe zat het met bijwerkingen? Wat waren de langetermijneffecten? Hoe zou Vera het vinden? Zou ze het niet als een zoveelste afwijzing ervaren en het gevoel hebben gestraft te worden voor iets wat ze niet goed deed? Uiteindelijk besloten we dat het in Vera’s belang was om het in ieder geval te gaan proberen. De verwachting van de professionals en hoop van ons is dat door afname van haar impulsiviteit en opvliegendheid, er meer ruimte komt om (met de juiste hulp en therapie) tot een betere hechting te kunnen komen. Meer rust in haar hoofd en in ons huis zou dus voor ons allemaal heilzaam kunnen zijn.

Inmiddels aanbeland in de spreekkamer van de pilletjesdokter, nam Vera het woord. Zittend als een vorstin op een hoge triptrapstoel stak ze vastbesloten van wal: “Ik heb ADHD. Dat betekent dat ik heel druk kan zijn en het me niet goed lukt om op te letten. Als ik op school ben zegt de juf de hele tijd dat ik moet opletten, maar dat doe ik niet. Ik word ook snel boos en dan zeg ik gemene dingen tegen papa en mama. Daarom wil ik een pilletje.” Glimmend van trots staarde ik haar met open mond aan. Beter had ik het zelf niet kunnen uitleggen. Dat vond de pilletjesdokter ook. Ze vertelde ons en Vera een heleboel over de verschillende pillen die er zijn, we mochten ze zelfs bekijken en we maakten een keuze. Inmiddels waren onze twijfels verdwenen: Vera rende joelend onafgebroken rondjes om een grote gesprekstafel heen. Gelukkig deden meer kinderen die in deze spreekkamer kwamen dat, verzekerde de pilletjesdokter ons glimlachend.

Even later stapten Vera en ik samen de apotheek binnen. “Ik kom pilletjes halen”, vertelde Vera, waarna ze doorratelde over allerlei andere dingen en wel honderd vragen stelde aan de apothekersassistente, terwijl die haar best deed één en ander in te voeren in de computer. “Indicatie ADHD, schat ik zo in?”, vroeg ze mij met een knipoog. Ik knikte lachend, de ADHD droop van Vera af en vulde de apotheek met gebabbel over haar chaotische gedachten. In de auto terug naar huis kwam de spanning van de dag er uit in een woedeaanval, die overging in een huilbui. Met gierende uithalen viel Vera snikkend in de armen van manlief, die de deur opendeed. Zo’n bezoek aan de pilletjesdokter is ook niet niks, dat waren we volledig met haar eens.

Vanochtend vroeg slikte Vera het eerste (halve) tabletje. De grootste spanning erover is verdwenen. “Het werkt al”, meldde ze me twee minuten later opgetogen. Ik lachte, en besloot dát eerst maar eens rustig af te gaan wachten…