Grote beslissingen


“Kun je hem komen halen, het gaat echt niet.” Ik luister naar de juf aan het andere eind van de lijn en voel meteen een steen in mijn maag. Wat zou er nu weer gebeurd zijn op school? Zou Thomas de juf hebben geslagen? Of was deze keer een klasgenootje de pineut? Of heeft hij met spullen gegooid en hard gegild? Ik pak snel mijn spullen en spring de auto in, op weg naar een verdrietige Thomas en een radeloze juf, die het ook even niet meer weet.
Met zorg hebben we de school van Thomas uitgezocht. Nou ja, veel keus was er niet, hij had een beschikking voor speciaal basisonderwijs (SBO) en dit was de enige school in de wijde omtrek. Regulier onderwijs was geen passende optie voor hem, en voor een clusterschool zou hij niet in aanmerking komen op dat moment. En dus kwamen we op de plaatselijke SBO school terecht, waar we best een goed gevoel bij hadden, moet ik zeggen. Alleen een beetje vreemd dat er maar één anderhalf uur durend moment was dat nieuwe leerlingen mochten komen wennen. En het kan aan mijn eigen gevoel liggen, maar ik voelde me een lichtelijk over beschermend moedermonster toen ik verzocht een gesprek te hebben met de leerkracht voordat Thomas op school zou starten, om wat meer over hem en zijn complexe geschiedenis te kunnen vertellen. Dat was niet standaard, maar gelukkig werd er wel tijd voor gemaakt. 
Aanvankelijk leek het redelijk te gaan op school. Wel werd meteen duidelijk dat Thomas op een veel lager lerend niveau zat dan zijn klasgenoten. Steeds vaker kregen we werkjes mee naar huis, die ik dan enthousiast uit zijn rugzak trok, maar al snel keek ik beteuterd naar een heleboel hele lege werkbladen. Daarna kwamen de telefoontjes. We hoorden dingen over Thomas die voor ons zo ver van zijn karakter leken. Gericht slaan, schoppen, schreeuwen en gooien. Voor ons werd meer en meer duidelijk: Thomas was niet gelukkig op school.
Al snel werden hele dagen school halve dagen. Voor mij kwam de ommekeer toen we Thomas na weer een telefoontje moesten komen ophalen uit het kantoor van de schooldirecteur, waar hij verdrietig op een veel te hoge bureaustoel voor zich uit zat te staren. Dit voelde niet meer goed.
Gesprekken, observaties en psychologische tests volgden. Er werd meegedacht, maar we dachten zelf ook continu na. Mijn hoofd gonsde ervan. Ik leerde luisteren naar mijn eigen gevoel en we kozen ons eigen pad. We gingen kijken op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen. Direct was er een gevoel van herkenning en rust. Dit zou best wel eens heel erg passend onderwijs voor onze Thomas kunnen zijn! Na een zee van papieren en in spanning afwachten is het nu rond: Tomas heeft een beschikking voor ZML onderwijs en zal naar een andere school gaan.
Een goed gevoel, maar nog steeds is er die kleine knoop in mijn maag en een naar stemmetje in mijn hoofd dat fluistert: is dit wel echt de goede keus? Grote beslissingen nemen voor zo’n klein en kwetsbaar mannetje, wat is dat moeilijk zeg. 

Reacties

  1. Ik stuit hier op jou stukje en lees hier zoveel herkenbaars over een van onze pleegkindjes. Dank je voor het delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat leuk om te horen Anja! Dank je wel! Overigens excuus voor de late reactie, ik krijg helaas geen melding als er een opmerking is geplaatst...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Best gelezen berichten