Waarom?

Thomas is sinds kort in de “waarom-fase”. Op alles wat ik zeg, klinkt zijn vraag: “rrrom?”

Hij wil weten waarom er een bus voor ons rijdt, waarom de bus stopt, waarom de bus een dak heeft…ga zo maar door. Maar ook lastigere waaromvragen gaat hij niet uit de weg: waarom is het weekend? Waarom moeten we zijn pleegzus van school halen? Waarom gaan we morgen naar het Dolfinarium? Vragen waarop zijn waarom zo onlogisch lijkt voor mij, en waarbij ik even moet nadenken over een antwoord dat klopt, maar ook gemakkelijk genoeg is om te begrijpen voor hem. Soms merk ik even “waarom-moe” te zijn. “Daarom!”, luidt mijn antwoord dan. Thomas geeft echter niet snel op, en al gauw klinkt het opnieuw…”rrrom?”

Waarom is een vraag die ik ook vaak heb gesteld, sinds Thomas bij ons woont. Waarom komt zijn taalontwikkeling niet goed op gang? Waarom kan hij niet goed tegen zonlicht? Waarom zien zijn oorschelpen er zo afwijkend uit? Waarom is hij qua motoriek zo wiebelig? Zou het kunnen dat er iets genetisch afwijkend is, wat dit alles veroorzaakt? Zou hij baadt kunnen hebben bij extra begeleiding op taalspraakgebied? Vragen die voor mij zo logisch waren, maar die bijvoorbeeld bij de consultatiebureau arts niet leken op te komen. Wel had zij een andere waaromvraag voor mij: waarom zat Thomas eigenlijk nog niet op de peuterspeelzaal? Na mijn uitleg hierover en de zoveelste keer dat ik mijn zorgen uitte, werden we dan eindelijk doorverwezen voor verdere diagnostiek en behandeling.

Dit heeft een aantal waaromvragen opgelost. Ik merk echter dat de waaromvragen blijven komen, ondanks het kleine stukje duidelijkheid wat de medische en psychologische tests ons hebben verschaft. Waarom heeft Thomas zoveel structuur nodig? Waarom heeft hij zijn pleegzus laatst gebeten? Waarom kan hij zo slecht met kleine veranderingen omgaan? Past dit bij zijn genetische afwijking en ontwikkelingsachterstand? Of is het toch normaal peutergedrag? Of komt het door zijn rottige start qua hechting, en de vele plekken waar hij als kleine baby heeft moeten wonen?

Waarom vraag ik me dit eigenlijk allemaal af? Is het mijn immer aanwezige behoefte aan duidelijkheid die telkens weer de kop opsteekt? Is het overbezorgdheid?

Misschien ben ik wel gewoon mama. En loop ik, net als alle andere (pleeg)ouders, continu tegen allerlei waaromvragen aan. Gewoon, omdat het bij opvoeden hoort.

Dat zal het zijn, toch?